Mooie zomer.

Het is weer voorbij, die mooie zomer.

Afgelopen zondag was voor mij de eerste keer sinds een lange poos dat ik de weg weer op mocht. Betaald. Op de bus.
In een lange poos kan een hoop gebeuren, dus toen ik aankwam, werd ik enthousiast onthaald door een paar collega's.
Omdat ik mijn chauffeurs-zut ter plaatse in mijn kluis bewaarde, moesten ze een beetje gniffelen toen ik onverrichter zake weer uit de kluis ruimte kwam. Mijn kluis wilde niet open.
Nee, die hadden ze gereset.
Mooi. Want in mijn kluis lag mijn geldbak, mijn stempel, de kaartjes.
De passagiers vonden het nog mooier. Want aangekomen bij de beginhalte stapte ik uit, en kon ik iedereen verblijden met het nieuws dat iedereen gratis meemocht.

Als je een maand of twee niet in een bus rijdt, is het de eerste twee rotondes altijd even goed opletten wat je doet. Want voor je het weet schuif je te vroeg naar rechts, en dan neem je een lantaarnpaal mee, of een verkeersbord of zo. Het is toch effe iets anders. Normaal rij je in een auto van een meter of 4, en nu in een bus van 12 meter.

Wel  mooi ook dat er collega's zijn die bij een onverwachte en voor mij onbekende omleiding gewoon even op me wachten, zodat ik achter ze aan kan stormen.

Gisteravond ook weer een late dienst. Heerlijk zijn die. Lekker in het donker hobbelen over de dijken langs de lek. Die lekdijk, tussen Utrecht en Rotterdam, bij zonsondergang is trouwens een verrekt mooie route. Je komt langs en door allemaal pittoreske dorpen, waarbij je goed moet opletten dat je geen gevel van een 16e eeuws gemeentehuis meeneemt. Of een historische lantaarnpaal. Maar als dat gelukt is, dan kan ik echt genieten van zo'n tocht.
Hoewel... Er zat een lijn tussen die ik toch zeker 2 jaar niet gezien heb. En dat is vervelend. Want je zal maar ergens inrijden en er vervolgens achter komen dat dat niet past. Of je zal maar verdwalen. Ik zag ze al voor me. Hysterische passagiers, een zwetende chauffeur en mede-weggebruikers die tot hun grote verbijstering een enorme bus een klein zandweggetje in zien schieten.
Reden genoeg om even op google-maps de route te bekijken. Zag er niet al te ingewikkeld uit. Op google-maps dan. In de praktijk heb ik bij 1 bocht toch even staan aarzelen. Gelukkig was het 1700 uur geweest, mensen wilden naar huis, dus ik had snel de aanwijzing die ik nodig had. Maar om nu te zeggen dat ik die route nu ken? Nee, het is een wonder dat ik goed ben gereden, maar ik heb meer het gevoel dat dat meer geluk dan wijsheid was. 

Een flink aantal jaren geleden, het zal eind oktober geweest zijn, liep ik ergens buiten. Dat kan.
Maar er plofte iets in mijn nek, en omdat ik toch liever geen dingen in mijn nek heb, die ik er niet zelf aanbreng, graaide ik het weg. Dat dacht ik ten minste. Maar dat bleek een van de laatste wespen te zijn. Die nog behoorlijk goed kon steken. Het klerebeest.
Gisternacht, was er ook zo'n figuur. Die tijdens mijn slaap (de vuige klootzak) in mijn hand stak.
Werd ik dus gistermorgen wakker met een dikke hand, een steekwond waar de gemiddelde mug jaloers op zou zijn en jeuk!!! JEUK!!!! Overal aan die hand, behalve daar waar het monster gestoken heeft.
Ik ga een kruip- en vliegverbod instellen voor mijn huis. En elk beest dat dat overtreedt wordt door mij persoonlijk platgestampt. Of gegrild met de electrische vliegenmepper.

Het vorige seizoen heb ik 15 etudes geschreven voor trompet. En dit seizoen ga ik daar vrolijk mee verder. Het doel is om tot 30 te komen.
Inmiddels al best wel wat positieve reacties gehad, en daar ben ik ook wel blij mee.
Vandaag een laatste vrije dag, tijd om ze zelf weer eens even door te spelen. Morgen weer een repetitie bij de kapel.

Het is weer voorbij, die mooie zomer.
Dat moeten ook de eigenaars van de hennepplantage gedacht hebben, die werd opgerold.
Slim bedacht. Een hennepplantage boven een basisschool die 'de Plantage' heet.